Też bym chciał taką. Nawet poszedłem do sąsiadów piętro wyżej. Jednak zdecydowanie odmówili współpracy; popukali się w czoło i zatrzasnęli drzwi przed nosem. I co teraz? Jak żyć?

A moja propozycja była bardzo rozsądna, i na dodatek z kategorii win-win, albo i wilk syty i owca cała. Czyli, że oni są zadowoleni i ja – z piętra pod nimi. Bo przecież plan miałem dobry i prosty: na środku salonu ją ustawiam, a jako że miałaby tak ze cztery, pięć metrów wysokości, to wybijam dziurę w stropie i górna część jest u nich w mieszkaniu. Czysty zysk: własnej nie musieliby ustawiać i bombki zapewniałem w gratisie! Nieźle też śpiewam, więc posłuchaliby kolęd w moim cudownym niewątpliwie wykonaniu… A tu klops! Plan spalił na panewce. I tak wspaniałą wizję, nie pierwszy raz w historii, tłamsi ludzka małość i niezrozumienie dla wielkich idei. O choince w Willi Lentza piszę. Jak co roku zachwyca pięknem wszystkich przychodzących na spektakle, wystawy, koncerty i spotkania. I mnie zachwyciła swoim pięknem, ozdobami oraz strzelistością od pierwszego wejrzenia, gdy do Willi wszedłem pod koniec listopada. I jeszcze ta przyjemność, że można, wdrapawszy się na piętro, z góry cieszyć oczy urodą tego żywego drzewka, a gdy nam mało, to nawet jeszcze wyżej można podejść i łypnąć okiem poprzez okrągłe okienko drugiego piętra.

Więc tak samo chciałem mieć w mieszkaniu. I z sąsiadami to piękno dzielić, ale oni tylko się żachnęli i klamkę zostawili do pocałowania.

Jest w tej patowej sytuacji jeden, pozytyw: częstsze wizyty w dawnej siedzibie pana Augusta Lentza, by do woli wpatrywać się w bombki, białe światełka i gwiazdy. Z dołu, z góry i z jeszcze wyższej góry. A gdy zechcę, to stroiki świąteczne tu i ówdzie mam jeszcze do podziwiania, a nawet bombki podwieszone do żyrandola niczym planety we Wszechświecie.

I gdy tak sobie zerkam na to igliwie odświętnie przystrojone w różne cuda i cudeńka, to tworzę w wyobraźni własne drzewko, którego efektownymi bombkami są najwspanialsze wydarzenia, jakich mogłem doświadczyć pod adresem Wojska Polskiego 84 w mijającym roku. I tu kłopot, bo jak spośród wielu świetnych, wybrać te naj? Spróbuję. Na mojej choince kulturalnych wydarzeń w Willi Lentza najjaśniejszym blaskiem świecą: koncert Kasia Pietrzko Trio (fortepian, kontrabas i perkusja) za jazz nowatorski, a zarazem zanurzony w tradycji, zagrany świetnie, z feelingiem i polotem. Wysoko jest też „bombka” koncert duetu DWÓCHGŁOS, który tworzą Michał Pepol- wiolonczelista i Bartek Wąsik – pianista. Panowie zagrali utwory Karola Szymanowskiego. Co ciekawe lokator Willi Atma w Zakopanem nigdy nie napisał pół utworu na wiolonczelę, bo jak mówił nie czuł tego instrumentu. Panowie za to świetnie wioloneczelę czują i wybitne kompozycje autora „Harnasi” znalazły muzycznie pełnokrwiste wykonania. I jeszcze Michał Pepol tak zajmująco opowiadał o samym Szymanowskim oraz o jego muzyce! Cudowną bombką na choince 2024 roku był też koncert grupy Vołosi. Po prostu Ogień przez duże „O”! Wirtuozeria, energia, wrażliwość. Muzycy czerpiący z muzyki Karpat, ale także klasycznej i jazzowej, porwali publiczność, czego dowodem były bisy i owacje na stojąco. Ten muzyczny odlot zafundowali tworzący ów zespół bracia Krzysztof i Stanisław Lasoniowie (skrzypce i wiolonczela) – oraz Górale – Zbigniew Michałek (skrzypce), Jan Kaczmarek (altówka) i Robert Waszut (kontrabas).

Kolejną bombką na mojej choince zachwytów wydarzeniami w Willi Lentza jest także wystawa „Obraz i słowo”. Koncepcja wystawy to wynik współpracy Artura Wolskiego i świetnego fotografika Tomasza Sikory. Znakomite, reporterskie zdjęcia zostały opatrzone komentarzami znanych twórców z różnych dziedzin. Dzięki temu powstały niezwykle inspirujące historie, kto nie widział – niech bieży do Willi Lentza! Bo tam choinka przepiękna i wspomniana wystawa czynna do 31 grudnia. No, już mi lżej na sercu, bo do Willi mogę iść to cudo podziwiać, a w myślach choinkę wydarzeń Anno Domini 2024 obwieszać bombkami ulubionych wydarzeń. I wam też polecam i czekam na nowe kulturalne wypasy w 2025!